Tatiana – Lightwriter SL40
“Een literatuur student met een vlot gevoel voor humor” zou een goede manier geweest zijn om Tatiana te beschrijven.
In september 1985 besloot ze om naar Athene te reizen voordat ze terugkeerde naar Groot-Brittanië om te studeren aan de universiteit van Oxford.
Toet ze 18 was, raakte Tatiana, Tattie genoemd doro haar vrienden en naaste familie, betrokken bij een autoongeluk waarna ze in een coma raakte. Ze kon niet lopen, niet praten en had traumatisch hersenletsel.
6 maanden na het ongeluk was er geen verbetering bij Tatti waarneembaar en werd ze ontslagen uit de revalidatiekliniek. Haar moeder kreeg te horen dat ze haar in een zorginstelling moest onderbrengen en verder moest gaan met haar eigen leven, omdat er geen hoop meer was.
Ze wisten niet dat de moeder van Tattie net zo’n vechter was als zij. Ze huurde 2 verpleegsters in en nam haar mee naar huis. Ze waren vastbesloten dat Tattie zou herstellen.
Na drie weken waarin Tattie niets liet zien, hoe hard ze ook probeerden, schreeuwde een van de verzorgers: “Verplaats je rechterbeen”
En wonderbaarlijk genoeg deed ze dat.
Vol van opwinding, vastberadenheid en nu bevestiging dat Tattie er nog steeds was, begon de weg naar herstel.
Ze overspoelden Tattie met muziek, gesprekken en fysiotherapie en begonnen kleine stukjes vooruitgang te zien. Beetje bij beetje begonnen ze reacties te krijgen, en kon ze haar hoofd omhoog houden.
Ruim elf jaar leek de vooruitgang minimaal, maar in de goede richting, met aanhoudende fysiotherapie en ergotherapie nam de spasticiteit van haar benen en gezicht langzaam af.
Op dit punt was haar spraak nog steeds niet aanwezig en tot op de dag van vandaag is dit het enige dat niet in dezelfde hoedanigheid is teruggekeerd. Tatiana probeerde in de loop van de jaren verschillende spraakhulpmiddelen om haar in staat te stellen met de wereld om haar heen te communiceren.
In de daaropvolgende jaren kwam Tattie langzaam weer tot leven, herkende mensen die ze kende en maakte haar voorkeur en afkeer duidelijk.
Ze organiseert nu haar eigen leven, maakt volkomen gezonde beslissingen over alles. Ze ziet er goed uit, ze speelt tennis, ze skiet al vele jaren, ze vindt het leuk om hard te werken. Houdt van Grieks werk, wiskunde en puzzels.
Ze heeft hulp nodig met een aantal basiszaken, zoals met lopen, omdat het evenwicht nog niet briljant is. Ze heeft een zorgverlener die haar ondersteunt, maar Tattie is zo onafhankelijk dat het geweldig is.
Fase na fase was haar moeder bang dat de vooruitgang zou eindigen, maar na zoveel jaren gaat de verbetering nog steeds door, zij het zeer langzaam.
Toen ik Tatiana voor het eerst ontmoette, hoewel ze niet kon praten, wist ik meteen al dat ze veel te zeggen had. Haar stralende glimlach verlichtte de kamer en ze communiceerde met haar gezichtsuitdrukkingen en haar aanstekelijke lach.
Tattie was aan het oefenen met het schrijven van woorden en gebruikte deze vaardigheden om een Lightwriter tekst-naar-spraak-communicatiehulpmiddel te kunnen gebruiken.
Hoewel ze kan spellen, worstelt Tattie nog steeds met het vinden van woorden bij het opstellen van een zin.
Tatiana typt de woorden die ze wil zeggen in haar Lightwriter die ze voor haar vocaliseert. Ze is van plan om te leren hoe ze sms-berichten van haar Lightwriter kan versturen, zodat ze met haar familie kan communiceren, zelfs als ze niet bij haar zijn.
Door Lauren Frost – Productadviseur van Abilia UK.
Lena Halldorf – Lightwriter SL40
Toen Lena Halldorf te horen kreeg dat ze een tongkanker had, werd ze geconfronteerd met de keuze van overlijden of een operatie ondergaan waardoor ze haar stem zou verliezen. “Achteraf was de keuze eenvoudig. Maar op dat moment was het niet zo eenvoudig om een leven voor te stellen zonder het vermogen om te spreken, naast de mogelijke verandering van mijn uiterlijk.”, zegt Lena.
In eerste instantie kreeg Lena bestralingen, maar een operatie was uiteindelijk noodzakelijk om de ziekte te verslaan. Het grootste deel van haar tong is verwijderd. Verbazingwekkend genoeg kon Lena nog spreken. Er ontstonden echter complicaties, wat betekende dat Lena verdere operaties nodig had. Deze keer verloor ze haar stem volledig.
Ze draagt nu altijd drie dingen bij zich: haar voedinglijn, haar spuit en haar apparaat. Ze gebruikt de voedingslijn en spuit om te kunnen eten. Het apparaat is een Lightwriter SL40; een klein en handig spraakapparaat dat ze altijd bij zich heeft, zowel thuis als op het werk als redacteur van het personeelsblad aan de universiteit van Jönköping.
“De Lightwriter SL40 heeft me mijn menselijke stem teruggegeven”, zegt Lena. “Nu heb ik geen problemen om aan de telefoon te praten met mensen die niet weten dat ik een spraakgebrek heb, noch op mijn werk noch privé. Praten is nu gewoon leuker. Het is snel, modern, heeft een geweldig woordenboek en maakt mijn dagelijks leven eenvoudiger.”, legt Lena uit.
Lena is het levende bewijs dat het mogelijk is om het leven als normaal te leven, ondanks een functionele beperking, en dat het niet nodig is om jezelf te isoleren of weg te verbergen, alleen omdat je anders bent.
Handi geeft leerlingen structuur en vertrouwen op school
Tijdens een dag op school vinden sommige leerlingen het moeilijk om grip op de dag te houden. Welke les volgt nu, hoeveel blijft er over van de dag en wanneer is het tijd voor lunch?
Bekijk een voorbeeld van hoe Handi kan bijdragen aan meer structuur op een speciale school in Ösby, Zweden. In deze video kun je Anette Sundberger, een leerkracht in speciaal onderwijs opvoeder, horen hoe ze Handi gebruiken in hun lessen. Engelstalig.
MEMOplanner creëert veiligheid voor zowel de bewoners als hun familieleden
Door te focussen op welzijnstechnologie in de gemeente Järfälla, is de participatie, veiligheid en onafhankelijkheid toegenomen, vooral voor de oudere bewoners, maar ook voor hun familieleden en het personeel.
Het bejaardentehuis van Eken in de gemeente Järfälla gebruikt de cognitieve hulp MEMOplanner, die een duidelijk overzicht geeft van de activiteiten van de dag, evenals activiteiten in de volgende dagen.
Het toont ook welke medewerkers dienst hebben en wat hun namen zijn, wat de bewoners en hun familieleden een extra gevoel van veiligheid geeft.
Elisabeth Helgöstam, projectmanager welzijnstechnologie in de gemeente Järfälla, is van mening dat welzijnstechnologie gericht is op mensen en niet op de eigenlijke apparatuur zelf. Familieleden, bewoners en medewerkers zijn zeer positief over MEMOplanner, omdat iedereen het duidelijke overzicht krijgt dat nodig is voor hun dagelijkse werkzaamheden. Het creëert een gevoel van veiligheid voor de bewoners en hun familieleden, omdat ze gemakkelijk kunnen zien wat er overdag gebeurt, maar ook wat er gedurende de dag is gebeurd, wanneer ze op bezoek komen.
De activiteiten worden getoond met zowel afbeelding als tekst en, voordat een activiteit zal gaan beginnen, klinkt een signaal als een herinnering dat er iets zal gebeuren. De bewoners kunnen op de afbeelding op het scherm drukken om de informatie te laten voorlezen via spraaksynthese, bijvoorbeeld welke maaltijd wordt geserveerd voor de lunch, wat een grote hulp is voor mensen met een verminderd gezichtsvermogen.
Het personeel beheert de informatie die zichtbaar is in MEMOplanner vanaf een computer of tablet in de personeelsruimte. De informatie wordt opgeslagen in de webservice myAbilia en wordt rechtstreeks gesynchroniseerd met MEMOplanner, die aan de muur is bevestigd in zowel de dementie-afdeling als de zorgafdeling.
Voorafgaand aan het gebruik van MEMOplanner informeerden de medewerkers van Eken bewoners en familieleden van deze informatie met behulp van aantekeningen in posters en in liften. Dankzij MEMOplanner hoeft het personeel niet langer notities te wijzigen die snel verouderd raken. In plaats daarvan hebben ze nu een veiligere en snellere manier om de informatie te delen.
Het is te danken aan de toewijding van het personeel dat de bewoners van Eken zo goed hebben overgenomen in dit nieuwe systeem, zegt Elisabeth Helgöstam, die vindt dat MEMOplanner eenvoudig, flexibel en transparant is.
by